yung mapula ang ilaw, maingay ang stereo, at parang naka-drugs kung humarabas sa daan. at haharabas lang ako papunta sa destinasyon ko, walang keber sa dadaanan, never looking back, throwing all caution to the wind.
and then before i know it, i'm there. DONE. pressing send.
kung pwede lang na ganon. humarabas na lang at gumogogogo. saka na lang lumingon pag tapos na. hindi titigil ever hanggat hindi tapos na. potaena.
kumusta naman ang sinisipon kong ilong na barado ang kaliwang nostril at running man naman ang kanan. sabi ng nanay ko patingin na daw ako sa doktor. delikado daw. antay ka lang doc, bibisitahin din kita. haharabas lang ako. with some measure of careful scrutiny pa rin. dahil hindi ko kayang humarabas ng wa care. mabigat sa dibdib.
kumusta naman ang jowang bukas lang yata ang day off? at kung kelan naman siya free saka naman ako kailangang pumasada/lumabada? hindi na ko nagreply sa text nya. bukas na lang. buong araw ko syang hindi nakausap at ipokrita naman ako kung sasabihin kong wala lang sa akin. i'm starting to wish i could turn back time and go back to that moment when i said, "bakit di mo tinanggap? sayang." i would take it back. take it all back. di ko alam if my opinion did make a difference like what he would claim. he blamed me for reconsidering. pero sana, sana. sana hindi na lang. selfish as that may sound. i'm just longing for some speed right now. speed and galing. that's the dope.
dim bulb. bzzt-zzzt-zzzt.
No comments:
Post a Comment