a first, in quite a while.
kagabi, on the way home. i sat there content. almost happy. about life.
tapos, natakot na naman ako.
bakit ganito ang pakiramdam ko. baka hindi dapat. baka mamaya maling makaramdam ng overall feeling of well-being.
hindi dahil feeling ko na i still deserve to feel bad, dahil sa mga nangyari.
partly. pero largely dahil na-overwhelm ako sa placidness na nararamdaman ko. hindi ako makapaniwala na i was actually feeling okay.
kasi, hindi pa tapos ang lahat. in limbo pa ako.
at kahit magkaroon na ng desisyon, alam kong hindi pa rin yun matatapos dun. kaya wala pa kong karapatang maging tuluyang masaya.
kaya kagabi, naisip ko, baka nililinlang na naman ako ng demonyo. dahil kadalasan, kung kelan ka kuntento at masaya, dun mo nakakalimutan ang diyos. tapos, pag nagkaproblema, dun mo naman sya biglang maalala. i've been guilty of that. ayoko nang maulit yon. kaya dinaan ko na lang sa dasal. para lumayo ang demonyo. and to keep myself grounded na rin.
at para magpasalamat na rin. for placid times like these. parang grace. hindi ka deserving, pero binibigay sa yo.
hindi pa sya tapos, pero whatever the decision is, i trust na makakaya kong tanggapin, with god's help. life will go on, whatever happens.
and whatever happens, i will take it as god's will na rin. kung ano talaga ang balak nya para sa kin.
* * *
kahapon, kokey day.
kasama si kokey sa shoot namin. suggestion ko yun. hehe.
nagpa-picture ako sa kanya. naalala ko tuloy yung sinabi ng isa naming classmate tungkol kay kokey. at yung expression ni beatlebum na "okey kokey!". haha.
i miss them all. sobra.
* * *
the other night, something "surreal" happened.
wish came true.
not one, but two.
na-meet ko na ang nyowa ni fg. the dude seems ok. nag-dinner kaming lima with BBB and beatlebum. nag-videoke pa.
three years ago i never would've imagined. meeting his flame and being completely ok with it, feeling completely ok. siguro, kung nangyari to noon, baka naglasing na naman ako at nagngangawa buong magdamag.
but the other night it was nothing. i was happy for him. bilang kaibigan at dating katrabaho. knowing that, just like the rest of us, he also deserves to be happy. and he looks happy.
sabi ko nun sa mga katrabao ko sa kewpids, uy minsan double/triple date tayo. yun ang wish#1 ko na natupad the other night.
ang wish#2, na binlog ko pa dito noon nung 2006, natupad two years later.
sana maka-duet ko sya, singing "c-kat ang p1noy". he'll be sam, i'll be toni. or pwede ring i'll be sam, he'll be toni. haha.
natupad naman. pero hindi na kilig, unlike nung nag-duet kami ng "3specially 4 u" sa IO three years ago. haha.
hindi lang pala dalawang wishes ang natupad. tatlo! dahil wish ko din noon na sana, maging true-blue friends kami. and that night probably sealed that. na-test ko ang sarili ko. magiging true blue friend ka lang ng isang former crush mo pag happy kang kasama sya nang walang kulay o malisya, pag happy ka na happy sya with a newfound love.
haha. who would've thought. hindi talaga nagtatapos ang lahat sa isang kabanata ng buhay mo. relationships and people evolve. thank god for that :-)
Tuesday, January 22, 2008
Tuesday, January 15, 2008
december 30
today is the day.
when i got the message yesterday, sumama ang pakiramdam ko. natakot ako na baka mangyari ang kinatatakutan ko, na baka mangyari uli yung nangyari nung december 29.
stick with the truth. maniwala man sila o hindi. at least you told the truth.
* * *
december 30. linggo.
nagkita kami ni BBB sa MRT Cubao. sabi ko, simba muna tayo sa baclaran.
bumaba kami ng taft, sumakay ng LRT papuntang baclaran. bagong lugar. refreshing palang pumunta sa bagong lugar pag may problema ka.
bukod sa mga bagong lugar, refreshing din palang maglakad-lakad. kahit saan, basta naglalakad.
bago makarating ng baclaran church, dumaan kami sa mataong eskinita. talipapa pala sya. kahit yun, refreshing din. maputik, maingay, masikip pero welcome sa kin yung bagong lugar.
finally, nakarating kami sa simbahan. may misa. tagal ko nang hindi naka-attend ng misa.
pagkatapos ng misa, nag-commute kami papuntang star city. bumaba kami sa harap ng CCP. naalala ko yung mga araw ng c1nem@laya. naisip ko nun kung makakasali pa kaya ako sa c1nemalaya. tanggapin pa kaya nila ako? bumalik na naman yung bad feelings from the day before, pero hindi ko na ibinuhos sa kasama ko. kasi special ang araw na yon, ayokong sirain.
star city. first time kong makapunta dun.
all access ang pinili namin. takot ako sa mga rides na nanghahalukay ng bituka. sobra. pero yung kasama ko parang addict yata sa mga ganun. una naming sinakyan yung Viking, malaking barko na nakalambitin. halukay bituka level 3 in a scale of 1 to 5, pero dahil napakatagal ng ride, naging level 4 sya sa kin. parang bubulwak ang mga lamang loob ko sa paulit-ulit na pagkaka-itsa sa hangin.
sabi ko kay BBB, ayoko na ng mga ganong rides please. ang mokong, na-bad trip sa kin. ang KJ ko daw. pilitan portion ito. sabi ko, sumakay kang mag-isa, papanoorin na lang kita. takot namang sumakay mag-isa!
eh di sige na nga, pasalamat sya mabait ako. chos. pumila na kami for halukay bituka ride #2. Blizzard ang tawag sa ride, parang mini rollercoaster. bawat ride isang oras kang pipila at may isang oras akong dreadfully waiting, habang pinapanood ang mga naunang sumasakay. pagbaba nila, halos lahat hindi maipinta ang mga mukha sa hilo/excitement/shock. sabi ni BBB, pumikit na lang daw ako. pumikit ako pero nakakaloka pa rin. mararamdaman mo yung sobrang bilis nyo na para kayong babangga. buti na lang mabilis lang yung ride, kaya halukay bituka level 3 lang din sya.
dahil all access pass kami, lahat na yata ng horror hauses pinasok namin. ang corny pero enjoy, kasi masarap lang magsisigaw. pag natatakot ka parang sumasaya ka na rin.
maga-alas dose na nung pumila kami para sa Log Jam (?), yung nakasakay ka sa isang raft tapos magsa-slide down kayo sa isang sloping water stream. nung turn na namin sumakay sa raft tamang-tamang alas dose na. happy anniversary!
naloka na naman ako sa halukay bituka ride na to. love ko ang tubig pero napaka-steep ng pagsa-slide-an nyo, at walang safety belt ampotah! kaya gravity at si BBB na lang ang naging sources of security ko. ganun din, sa sobrang bilis para kayong babangga, pero maikli lang yung ride. kaya halukay bituka level 2 lang din sya.
sabi ko, naku baka maging tulad ng log jam ang next year natin.
sabi nya, ayaw mo nun, exciting?
ako: exciting, pero puro ups and downs.
sya: eh ganun naman talaga, di ba?
tameme na ko. hindi ko kasi alam kung gusto ko yung ganung klaseng buhay. yung parang ride na exciting pero hahalukayin ang bituka mo. at that time parang mas gusto ko na lang sumakay sa carousel.
pero on second thought, ayoko din ng carousel. kasi paikot-ikot lang yun, walang pupuntahan.
well at least na-survive ko yung tatlong nakakatakot na rides na yun. sige, ok ako sa log jam type of life. basta ba sa ending maassure ko ang sarili ko na masu-survive ko ang lahat lahat in the end.
eh ang problema, hindi naman ganun ang life. wala namang assurance sa kahit ano. haha.
naalala ko nung 8 years old ako at sumakay ng ferris wheel sa perya. hindi ko nakayanan ang halukay bituka factor. level 5 talaga non, for an 8yearold. umiyak ako, sabi ko sa tita ko, patigilin yung ferris wheel. tinigil nga, at bumaba ako. may option na ganon. pwede naman e. walang nawala sa kin. except yung experience ng matapos ko ang first ever ferris wheel ride of my life.
eto na naman ang ferris wheel, star city Ride#4. natense ako dahil sa sobrang taas from sea level. pero hindi naman pala sya nakakatakot. para ka lang nag-hot air balloon. masaya! yun yon e. buti na lang sumakay ako. otherwise hindi ko alam na hindi naman pala sya scary. me kasabihan din tungkol sa ganito devah. haha.
andaming naglipanang mga nagde-date sa star city nung gabing yon. para talagang pang-date venue sya in the conventional, textbook sense. sabi ko kay BBB, ano kaya kung dito mo ko dinala nung first date natin? sabi nya, siguro hindi mo ko sinagot. haha. true!
at the end of the night masaya naman, parang hindi ako nagngangangawa nung the night before. walang traces nun, nung gabing yon. sayang nga lang wala akong camera.
when i got the message yesterday, sumama ang pakiramdam ko. natakot ako na baka mangyari ang kinatatakutan ko, na baka mangyari uli yung nangyari nung december 29.
stick with the truth. maniwala man sila o hindi. at least you told the truth.
* * *
december 30. linggo.
nagkita kami ni BBB sa MRT Cubao. sabi ko, simba muna tayo sa baclaran.
bumaba kami ng taft, sumakay ng LRT papuntang baclaran. bagong lugar. refreshing palang pumunta sa bagong lugar pag may problema ka.
bukod sa mga bagong lugar, refreshing din palang maglakad-lakad. kahit saan, basta naglalakad.
bago makarating ng baclaran church, dumaan kami sa mataong eskinita. talipapa pala sya. kahit yun, refreshing din. maputik, maingay, masikip pero welcome sa kin yung bagong lugar.
finally, nakarating kami sa simbahan. may misa. tagal ko nang hindi naka-attend ng misa.
pagkatapos ng misa, nag-commute kami papuntang star city. bumaba kami sa harap ng CCP. naalala ko yung mga araw ng c1nem@laya. naisip ko nun kung makakasali pa kaya ako sa c1nemalaya. tanggapin pa kaya nila ako? bumalik na naman yung bad feelings from the day before, pero hindi ko na ibinuhos sa kasama ko. kasi special ang araw na yon, ayokong sirain.
star city. first time kong makapunta dun.
all access ang pinili namin. takot ako sa mga rides na nanghahalukay ng bituka. sobra. pero yung kasama ko parang addict yata sa mga ganun. una naming sinakyan yung Viking, malaking barko na nakalambitin. halukay bituka level 3 in a scale of 1 to 5, pero dahil napakatagal ng ride, naging level 4 sya sa kin. parang bubulwak ang mga lamang loob ko sa paulit-ulit na pagkaka-itsa sa hangin.
sabi ko kay BBB, ayoko na ng mga ganong rides please. ang mokong, na-bad trip sa kin. ang KJ ko daw. pilitan portion ito. sabi ko, sumakay kang mag-isa, papanoorin na lang kita. takot namang sumakay mag-isa!
eh di sige na nga, pasalamat sya mabait ako. chos. pumila na kami for halukay bituka ride #2. Blizzard ang tawag sa ride, parang mini rollercoaster. bawat ride isang oras kang pipila at may isang oras akong dreadfully waiting, habang pinapanood ang mga naunang sumasakay. pagbaba nila, halos lahat hindi maipinta ang mga mukha sa hilo/excitement/shock. sabi ni BBB, pumikit na lang daw ako. pumikit ako pero nakakaloka pa rin. mararamdaman mo yung sobrang bilis nyo na para kayong babangga. buti na lang mabilis lang yung ride, kaya halukay bituka level 3 lang din sya.
dahil all access pass kami, lahat na yata ng horror hauses pinasok namin. ang corny pero enjoy, kasi masarap lang magsisigaw. pag natatakot ka parang sumasaya ka na rin.
maga-alas dose na nung pumila kami para sa Log Jam (?), yung nakasakay ka sa isang raft tapos magsa-slide down kayo sa isang sloping water stream. nung turn na namin sumakay sa raft tamang-tamang alas dose na. happy anniversary!
naloka na naman ako sa halukay bituka ride na to. love ko ang tubig pero napaka-steep ng pagsa-slide-an nyo, at walang safety belt ampotah! kaya gravity at si BBB na lang ang naging sources of security ko. ganun din, sa sobrang bilis para kayong babangga, pero maikli lang yung ride. kaya halukay bituka level 2 lang din sya.
sabi ko, naku baka maging tulad ng log jam ang next year natin.
sabi nya, ayaw mo nun, exciting?
ako: exciting, pero puro ups and downs.
sya: eh ganun naman talaga, di ba?
tameme na ko. hindi ko kasi alam kung gusto ko yung ganung klaseng buhay. yung parang ride na exciting pero hahalukayin ang bituka mo. at that time parang mas gusto ko na lang sumakay sa carousel.
pero on second thought, ayoko din ng carousel. kasi paikot-ikot lang yun, walang pupuntahan.
well at least na-survive ko yung tatlong nakakatakot na rides na yun. sige, ok ako sa log jam type of life. basta ba sa ending maassure ko ang sarili ko na masu-survive ko ang lahat lahat in the end.
eh ang problema, hindi naman ganun ang life. wala namang assurance sa kahit ano. haha.
naalala ko nung 8 years old ako at sumakay ng ferris wheel sa perya. hindi ko nakayanan ang halukay bituka factor. level 5 talaga non, for an 8yearold. umiyak ako, sabi ko sa tita ko, patigilin yung ferris wheel. tinigil nga, at bumaba ako. may option na ganon. pwede naman e. walang nawala sa kin. except yung experience ng matapos ko ang first ever ferris wheel ride of my life.
eto na naman ang ferris wheel, star city Ride#4. natense ako dahil sa sobrang taas from sea level. pero hindi naman pala sya nakakatakot. para ka lang nag-hot air balloon. masaya! yun yon e. buti na lang sumakay ako. otherwise hindi ko alam na hindi naman pala sya scary. me kasabihan din tungkol sa ganito devah. haha.
andaming naglipanang mga nagde-date sa star city nung gabing yon. para talagang pang-date venue sya in the conventional, textbook sense. sabi ko kay BBB, ano kaya kung dito mo ko dinala nung first date natin? sabi nya, siguro hindi mo ko sinagot. haha. true!
at the end of the night masaya naman, parang hindi ako nagngangangawa nung the night before. walang traces nun, nung gabing yon. sayang nga lang wala akong camera.
Friday, January 04, 2008
it's a process
they say it's a process.
and that you need time to process. to let it all sink in. and think, assess, sans the influence of emotions.
sa simula, sobrang sakit. tuwing iniisip ko ang mga nangyari, at nangyayari, at pwede pang mangyari. sobrang sakit tuwing naaalala ko yung tawag sa telepono, at yung araw ng paghaharap-harap, yung mga masasakit na salita, yung mistulang paghusga sa pagkatao ko ng isang taong hindi naman ako gaanong kilala.
sobrang sakit din yung frustration, dahil hindi ko maipagtanggol ang sarili ko, dahil ako mismo nalilito kung bakit nangyari yon, at dahil alam ko na malaki ang naging pagkakamali ko, sadya man o hindi sadya. and that alone is reason enough for me to deserve everything.
pero ang pinakamasakit dalhin nung mga panahong yon, yung guilt, dahil hindi ko alam kung paano ba maremedyuhan ang mga bagay-bagay, kung pano ma-heal ang mga taong nasaktan ko. kinwestyon ko din ang sarili ko. natakot ako na baka nga hindi ko pala talaga kilala ang sarili ko. i couldn't stand myself, i was scared na baka nga masama talaga akong tao. galit na galit ako sa sarili ko. i couldn't forgive myself.
it's been a week. it's a process, and i'm still in it. marami na kong na-realize since the beginning of this ordeal. marami na kong nadiskubre tungkol sa akin. i had to go back and recall why it had all happened, be honest enough to myself to be able to correctly figure out where i had gone wrong. i had to have enough faith sa diyos to believe na pag lumapit ako sa kanya, he would not turn me away. and i was so blessed to have friends and family na tumulong at patuloy pa ding tumutulong sa 'kin, to heal and come to terms with things.
waterfowl, thank you. for being there nung ala-una ng gabi at kinailangan ko ng kaibigan. for genuinely believing na hindi ako masamang tao, kahit ako mismo ang nagdududa sa sarili ko. i love you rose. sobrang swerte ko sa yo.
beatlebum, salamat sa mga WOWs :-) kahit malayo ka, naramdaman ko ang suporta mo. pasensya ka na kung hanggang sa malayo naabot ka pa rin ng stress at agitation na kagagawan ko. but there were times when i really wished that you were here. sobrang na-miss na kita :-)
monj, thank you. sa lahat-lahat. for being with me during those dreary hours, nung sobrang lugmok ako at kelangan ko ng maiiyakan. for listening. and giving advice. and helping me figure myself out.
dadsky, sana magkita at makapag-usap tayo soon. sobrang gusto kitang makausap dadsky, gusto kong matulungan ka in any way i can. sana okay ka na ngayon. sana may magawa ako to make you feel better.
maraming masasakit at pangit na memories akong maaalala from this episode. pero malaki ang naitulong nya para gisingin ako. minsan nakakasakit na tayo ng hindi pa natin alam, nakaka-damage tayo ng hindi tayo aware. hindi excuse ang pagiging unaware. hindi rin excuse kung sabihin mong hindi mo intensyong makasakit o hindi mo sadya. responsibilidad ng isang taong maging sensitive sa kapakanan ng kapwa nya. lalo ng kung filmmaker sya, kung direktor sya.
sabi nga ni waterfowl, hindi pa tapos 'to. i know, pero strangely, hindi ako nababagabag ngayon. may konting fear paminsan-minsan na umuusbong, pangamba para sa mga susunod na araw, pero napapawi naman ng dasal. i'm hopeful. i'm praying that everything will turn out ok.
and that you need time to process. to let it all sink in. and think, assess, sans the influence of emotions.
sa simula, sobrang sakit. tuwing iniisip ko ang mga nangyari, at nangyayari, at pwede pang mangyari. sobrang sakit tuwing naaalala ko yung tawag sa telepono, at yung araw ng paghaharap-harap, yung mga masasakit na salita, yung mistulang paghusga sa pagkatao ko ng isang taong hindi naman ako gaanong kilala.
sobrang sakit din yung frustration, dahil hindi ko maipagtanggol ang sarili ko, dahil ako mismo nalilito kung bakit nangyari yon, at dahil alam ko na malaki ang naging pagkakamali ko, sadya man o hindi sadya. and that alone is reason enough for me to deserve everything.
pero ang pinakamasakit dalhin nung mga panahong yon, yung guilt, dahil hindi ko alam kung paano ba maremedyuhan ang mga bagay-bagay, kung pano ma-heal ang mga taong nasaktan ko. kinwestyon ko din ang sarili ko. natakot ako na baka nga hindi ko pala talaga kilala ang sarili ko. i couldn't stand myself, i was scared na baka nga masama talaga akong tao. galit na galit ako sa sarili ko. i couldn't forgive myself.
it's been a week. it's a process, and i'm still in it. marami na kong na-realize since the beginning of this ordeal. marami na kong nadiskubre tungkol sa akin. i had to go back and recall why it had all happened, be honest enough to myself to be able to correctly figure out where i had gone wrong. i had to have enough faith sa diyos to believe na pag lumapit ako sa kanya, he would not turn me away. and i was so blessed to have friends and family na tumulong at patuloy pa ding tumutulong sa 'kin, to heal and come to terms with things.
waterfowl, thank you. for being there nung ala-una ng gabi at kinailangan ko ng kaibigan. for genuinely believing na hindi ako masamang tao, kahit ako mismo ang nagdududa sa sarili ko. i love you rose. sobrang swerte ko sa yo.
beatlebum, salamat sa mga WOWs :-) kahit malayo ka, naramdaman ko ang suporta mo. pasensya ka na kung hanggang sa malayo naabot ka pa rin ng stress at agitation na kagagawan ko. but there were times when i really wished that you were here. sobrang na-miss na kita :-)
monj, thank you. sa lahat-lahat. for being with me during those dreary hours, nung sobrang lugmok ako at kelangan ko ng maiiyakan. for listening. and giving advice. and helping me figure myself out.
dadsky, sana magkita at makapag-usap tayo soon. sobrang gusto kitang makausap dadsky, gusto kong matulungan ka in any way i can. sana okay ka na ngayon. sana may magawa ako to make you feel better.
maraming masasakit at pangit na memories akong maaalala from this episode. pero malaki ang naitulong nya para gisingin ako. minsan nakakasakit na tayo ng hindi pa natin alam, nakaka-damage tayo ng hindi tayo aware. hindi excuse ang pagiging unaware. hindi rin excuse kung sabihin mong hindi mo intensyong makasakit o hindi mo sadya. responsibilidad ng isang taong maging sensitive sa kapakanan ng kapwa nya. lalo ng kung filmmaker sya, kung direktor sya.
sabi nga ni waterfowl, hindi pa tapos 'to. i know, pero strangely, hindi ako nababagabag ngayon. may konting fear paminsan-minsan na umuusbong, pangamba para sa mga susunod na araw, pero napapawi naman ng dasal. i'm hopeful. i'm praying that everything will turn out ok.
Subscribe to:
Posts (Atom)