after spurning the internet for 24 straight hours...

...i'm back. and romancing the www again. mwah!mwah!mwah!

tapos na ang deadline. submitted it 1 hour earlier. eyehey. haha.
pero may mas masaya pa don. my brain was actually working while i was writing. haha.
meaning, masaya naman ako nang kaunti sa proseso ng pagsusulat this time around. week 5down, 8 or more weeks to go. sana more, para more work. ;-)

ten hours ago i didn't think i'd be able to finish on time. kasi to begin with, late akong nagsimula. dahil nagkaroon ng meeting for the other show two nights ago (na naging social call na lang din naman), and i wasn't able to begin working as early as possible. number two, dahil hindi pa ko sanay sa bago kong mini-partner-in-crime, i accidentally erased around 7 sequences last night. taena. that was fun. looking back, i'm actually surprised i didn't curse all over the place. relaxed pa ko, kahit na buyset ang nangyaring aksidenteng yon.

kaya nire-write ko from memory ang 7 sequences na nawala. mabuti na lang, may gas ako throughout the day (coffee, vitaplus, and a little inspiration) to keep me going. hindi talaga ko tumigil. waah. hindi talaga ako nag-internet. sa sobrang takot kong ma-late, i actually managed a little discipline. a rare occurence. heh.

basta, masaya lang ako, dahil for now, tapos na ang trabaho. na-miss ko mag-internet. hay.

slow hot monday

i hate humid windless afternoons.

but i love my 3-day-old MSI Wind mini-notebook. :-)



got it from E-bay on a bargain price of P17k. ain't that sweet. nagmamakaawa na kasi ang 4-year-old NEO laptop ko na pag-retire-in ko na sya. tutal kung gagawin kong lifetime career ang pagsusulat, might as well invest on a good and reliable partner-in-crime.

hay. sana lang hindi ko sayangin ang hard-drive memory nya sa pesteng Temporary Internet Files from my alang-wentang internet surfing. sana lang ngayon eh TINATAPOS KO NA ang storyline at sequence treatment na BUKAS ang deadline.

but i hate humid windless afternoons like this. sana naman umulan at lumamig ang panahon.

pero dapat magtrabaho na, dahil BAWAL ANG TAMAD! at kung hindi ko to masasubmit bukas, wala ding silbi ang pagbili ko ng bagong laptop. grrrr.

TRABAHO TRABAHO TRABAHO!!!!

shooting stars

last night, i dreamed of shooting stars. dozens of them, like fireworks, shooting down all at the same time.

i tried wishing on all of them, fast enough before they died. in my dream i came up with three wishes. one was about career, the other about love life, and strangely, the third one was about a "hollywood dream". which stumps me now. where'd that come from? i never really had any serious hollywood dream.

i wonder if this dream means well. or if it omens bad. i just love looking at shooting stars. and wishing at shooting stars.

although alam ko, instead of wishing, i should be praying more. faith is always better than hope.

* * *

i guess god has led me to a decision. i had to give it up.
oh well. there are worse problems. someone said it's a good problem. better than bad problems, right.

and i'm playing fairy godmother again to someone, by giving it up. at least, may ibang nakinabang na mas may kailangan.

* * *

shooting stars are good in dreams, but i wish for shooting stars in real life.
shh. shooting stars come and go. and die. but prayers will help me survive.

gusto ko ng ice cream, kahit giniginaw ako.

lonesome monday

ngayon ko lang na-realize, after a while, kung gaano kalungkot ang magising ng ala-1 ng hapon. na-miss mo ang kalahati ng isang araw. alas-2 na, mukha ka pa ring bagong gising.

lalo na pag walang trabaho sa araw na to. feeling mo sinasayang mo lang ang oras mo sa kaka-facebook, kaka-farmtown, kaka-etcetera. ang labo ko, kasi pag may trabaho, gusto ko naman ng pahinga. ang sarap kong batukan dahil napaka-tipikal kong tao. hindi malaman kung ano'ng gusto.

today, i'm officially debt-free. :-)
masaya ko. para bang ngayon mas magaan na kong makakatulog sa gabi. sana naman mas maaga-aga ang magiging bedtime ko from tonight onwards.

as the days trickle by, lalo akong nape-pressure. na gumawa ng desisyon. matutuloy ang foreign film, sa june 21 na ang simula nya, at kinukuha akong scriptcon. the same old problem since then. may full-time job na ako. kaso sayang kung palalagpasin ko ang opportunity na to. dahil foreign film sya, malaki-laki ang magiging sweldo. six days lang naman. sigurado, makakabili ako ng bagong laptop.

ang problema, hindi ko sigurado ang magiging schedule sa trabaho next week. kung magpaalam naman ako sa boss ko, isa lang ang sasabihin nya. so long as hindi sagabal sa trabaho mo ang raket na yan, go lang. pwede naman nya ko siguro pahintulutan na mag-leave kahit isang linggo lang, pero parang malabo yon. pero susubukan ko pa ring tanungin. bukas.

ang hirap mag-decide. kasi ayokong i-jeopardize ang trabaho para lang dito. ayoko din naman siyang pakawalan. lord, sana naman walang masasagasaan next week. kaso dalawang shows ang tinatrabaho namin ngayon. yung isa, ipa-pa-approve pa lang bukas. pag na-approve na yon (knock on wood, sana), magti-treatment na kami. lock-in yun. after june 21. final draft of script is due june 29. yung week ng june 23-29 ang work week. hay.

yung isang show naman, bukas din ang feedback. june 19 matatapos ang final draft. pagdating ng june 21, dapat inaayos na rin ang latag for the next week. halos magsasabay sya with the other show e. pero dahil same team, segue-segue na lang kami. ganun din. june 23-29 din. unless na tumigil muna sila dahil okay na sa kanila ang apat na linggong bangko ng scripts, bago mag-pilot ang show.

waaah. parang malabo. sabi ng tatay ko wag daw akong gahaman. i-prioritize ko daw ang bread-and-butter ko. may point naman siya. pero naiisip ko pa lang ang pakakawalan ko, nanghihinayang pa rin ako. pero tama ang tatay ko, di ba. we really have to choose.

wala rin kasi silang ibang makukuhang scriptcon besides me. yung may alam nung style na gusto nila. pwede akong magturo sa isa kong kakilalang scriptcon. pero sayang talaga. hindi pa ko makakakuha ng ganoong klaseng kita sa loob lang ng anim na araw. parang easy money sya.

oo na, mukha akong pera. mali, mali. pero confused lang talaga ako ngayon. kaya humihingi ako ng sign kay god. sana siya na lang ang magdesisyon. humingi ako sa prod manager nung foreign film ng palugit, hanggang tomorrow. tomorrow i will talk to my boss. hihingin ko ang advice nya. same na naman ang sasabihin nya, alam ko. pero susubukan ko pa rin. malay ko, baka pumayag siya na mag-leave ako ng isang linggo. although nakakalungkot din na magpapilot scripting ang isang show nang hindi ako nakapag-participate.

ano kaya...ano kaya...?

bukas, malalaman ko. sana, lord. sana bigyan nyo ko ng sign.

the past thirty six hours

after thirty six hours, i'm done with work. nurturing a backache and a sticky throat, sans bath and sans long-slumber, but done with work.

it's harder this time. because we only had a 1-day deadline. anyway, for a 22-sequence script, i guess 1 day was fair enough. pero hindi ko naramdaman ang isang to. may mga eksenang hindi ko pa ma-absorb up to the last minute. if i had more time, i probably would've been able to karir. pero wala akong oras. hindi rin prime meat ang materyal. at wala na rin akong energy.

eto ang ginawa ko these past thirty six hours. pinutol ko ang internet ko. sumubok akong magsulat. pag may mga eksenang nahihirapan ako, i save them for later. pag pagod na, susubukang umidlip. paminsan-minsan, kakain. kadalasan, magyoyosi. lulunurin ang sarili sa health supplements. tapos magsusulat uli.

i always want to find a different attack for every scene. something new, something novel, or at the very least, something interesting. kaso wala akong time sa isang to. wala din ako sa elemento.

i need to get back on track. mga two scripts na akong wala sa elemento.

so masakit ang likod ko. hindi pa ko naliligo. nagugutom ako. ang sarap gawin ng kahit ano pag tapos na ang trabaho. kahit hindi ka masaya sa natapos mo. basta masaya ka lang na wala ka nang iniintindi. na pwede nang bumalik sa normal ang buhay.

gusto kong mag-bubble bath.

gusto kong kumain ng inihaw na liempo, sisig, native food served on banana leaves.

gusto kong mag-binge like how i used to.

gusto kong bumili ng bagong color tv.

gusto ko ng mahaba-habang day off.

gusto kong mag-distance sa k@t0rse para ma-miss ko naman sya.

gusto kong makakita ng ibang mukha bukod sa mga mukha ng mga katrabaho ko.

gusto ko ng kiss sabay hug from bosobear.

gusto ko ng bakasyon.

gusto ko ng isa pang shooting star, tulad ng nakita kong shooting star nung isang araw. same thing pa rin ang iwi-wish ko.

gusto ko ng bagong color tv.

gusto ko ng brilliance. in anything i do, in what i do best, and/or in what things i'm doing at present.

gusto ko ng P100,000.

gusto kong manood ng DVDs ng magagandang pelikula in the comfort of my own home.

gusto kong yumakap at magsumiksik sa akin si keanna.

the past beckons

kailangan ko nang bumili ng bagong laptop.
ayaw nang gumana ng ilang keys sa keyboard ko. tstsk. pwede pa rin naman akong bumili ng portable keypad, pero matagal ko nang pinagnanasaan ang bagong laptop. pero ayoko na munang gumastos ng malaki sa kahit ano hangga't hindi pa ko nakaka-quota. haha.

first up, i have to be debt-free. isang tao na lang, and i'm free. kaso hinihintay ko pa rin ang 10th of june. para makasigurado na okay na okay na ko kahit bayaran ko siya in full.

kaya laptop, you will have to wait for now. maybe july. hopefully. yun na lang ang target ko. i'll buy a laptop in july.

i hate those expensive cab trips. yun lang naman ang luho ko sa buhay. bilang maraming sakay pa papuntang workbase kung magko-commute ako. tinatamad ako minsan. minsan naman, sobrang late ako. minsan naman, may dala akong laptop at sobrang gabi na kaya mas safe na option ang mag-taxi. pero siguro malaki ang mase-save ko kung hindi ako nagtataxi. baka yun pa lang, makakaipon nako ng enough to buy a laptop in a jiffy.

the past beckons. how strange.
hindi naman strange, per se. kaso pag sunod-sunod ang pagtawag sa yo ng iyong recent past, yun ang strange. november 2008 nang nag-decide akong talikuran ang career ko sa production. kahit wala akong pera, hindi ko talaga tinatanggap ang mga offers na long-term commitment ang required of me. gusto ko na talagang magshift sa pagsusulat. and then god listened to my prayers. ngayon, i'm where i want to be. i'm doing what i believe i'd want to do for the rest of my happy life.

but these past two weeks, the past keeps beckoning to me. lagi akong tumatanggi kasi nagkakataong sumasabit sa schedule. pero naisip ko, kung hindi ba sasabit sa schedule, gugustuhin ko pa rin ba? one year ago i would've welcomed all this. one year ago ang career goal ko was to become an AD for mainstream tv and film. dahil sawa na kong magscriptcon. dahil feeling ko, cul de sac na sya. ngayong iba na ang pangarap ko, dumadagsa naman ang sunod-sunod na offers. there's a small part of me that's lamenting "sayang". pero ganun talaga. kailangang pumili kung ano ang priority. you can't serve two masters and keep both of them happy at the same time, lalo na kung demanding sila pareho.

kung hindi sasabit sa schedule, gugustuhin ko pa ba? minsan natatakot akong sumabak sa mga bagay na bago. tulad ng pagse-second AD for TV. makailang beses na rin akong nag-2nd AD for TV pero feeling ko marami pa kong kakaining bigas where crowd blocking for two-cam setup is concerned. at feeling ko marami pa kong dapat makilalang tao sa production, dahil konti lang talaga ang mga kakilala don, so intimidating ang isang set na wala akong kakilala, para sa kin. isa yun sa mga rason kung bakit parang natatakot akong sumabak sa mga tapings na wala akong kakilala at hindi ko alam kung gaano kadugo ang scope ng work. ayokong sumabit at ayokong manimbang.

thank god hindi ko na yun kailangang problemahin, dahil hindi na naman ako taga-production. pero kung sakaling wala namang conflict sa schedule, siguro mabuti na yung tumanggap kahit nakaka-intimidate. paano ka nga ba matututo kung hindi mo hahayaan ang sarili mong humarap sa isang bagay na magtsa-challenge sa yo. and all friends and co-workers start out as strangers to ano another. so anong dapat ikatakot.

sayang din ang opportunities for extra moolah, lalo na't gusto kong makabili ng laptop. ngayon may nag-aalok ng raket sa tuesday. supposedly sa monday may meeting kami. hindi ko alam kung yung meeting ay magse-stretch on til tuesday or wednesday. hindi ko pa rin malalaman until tanungin ko ang headwriter ko, maybe tomorrow or on sunday. hay. sayang naman ang moolah. pera na, tinatanggihan ko pa.

hahay. mukha akong pera. then again, aren't we all, at least at some point?

* * *

gusto ko ng fairy tale. siguro ganon lang talaga akong klaseng tao. a sucker for take-my-breath-away romance. love ko ang osobear, pero hindi sya yung tipong sasawsaw sa mga trip kong ka-cheesyhan. para siyang tatay ko, sobrang praktikal, sobrang realistic.

mabuti na lang writer ako. pwede kong isabuhay ang mga fairy tales na gusto kong mangyari sa kin, somehow, through writing. parang noong unang panahon. nung tig-kalahating script kami ng co-writer ko for the kiligshow. feeling ko, dun ko na lang nasasabi sa kanya ang mga gusto kong sabihin sa kanya sa totoong buhay. aww.

* * *

eh kumusta naman yung nagba-blog nang may homework na hindi pa nasisimulan. bukas na ang deadline. taena. napaka-bulakbol ko talaga. adik ako sa farmtown. adik ako sa mafiawars. adik ako sa procrastination. hoy! umayos ka!