TTDs swimming in my head

sabi ni mareng susan pinakswerteng month ko daw ang june. ayokong maging nega, pero hanggang ngayon naghihintay ako ng TA-DA!!!! moment. first week of june, highly emotional dahil sa pagkamatay ng hipag ko. second week of june, tadtad sa trabaho at may bagong stressful change sa homeplace which required me to adjust my working habits. kaya walang momentum. nakakalorky.

ngayon third week of june na, ganun pa rin, counting the days til i can get back to my old working habit (that is, working with yosi in my fave place any old time I want to). at napaalalahanan (?!) na ko kahapon ng CM ko re my deadlines. dahil sa dami ng mga little thingies na nagpile up nang sunud-sunod, parang gusto kong kumalas emotionally and mentally, parang gusto kong mag-hang at magplay hooky for a moment, stop the rapidly spinning world and steal a moment to have yosi. it's bad for my health and it's deadly, but it's my totem. my anchor to sanity in the most kakalorky of times, these days.

ang hirap pa ring pagsabayin ang pagiging ina at pagiging trabahadora, pero keri lang, sige lang nang sige. worst fear ko ang hindi ako makilala at makasanayan ng anak ko habang lumalaki at nagkakaisip sya kaya't hangga't maari hangga't kaya, siya ang pinaprioritize ko. hence, the missed deadlines. the delayed submissions. the paghahapits and everythang. owell. tapos na ang mga araw ng pagbubulakbol. time to get back in line and fess up.

dahil mid june na at sabi ng mga bituin, it's my time to shine. haha. sanahhh. pano kaya? mag-glittery blouse kaya ako sa susunod na meeting?

taas ng frustration level these days sa working setups and all. pero nilulunok ko na lang. niyoyosi ko na lang (nang patago). sana lang magpay-off ang lahat with ka-chings and ba-blings (may target savings akong gustong maabot at malayu-layo pa ang iipapag-ipon ko). bukod pa don, gusto kong gumaling. gumaling na tunay. galing na wagas at walang kwestyon.

galing at bilis. give it to me universe. galing bilis at mahaaaaabang pasensya. malaaaawak na pang-unawa. and yes, a little extra extrovertedness. pero optional na lang po yung huli. salamat po lord. sa anak kong mabait at matalino at maganda. hehe. sa asawa kong pinagmanahan ng anak ko. sa asawa kong totem ko din sa mundong ginagalawan ko ngayon. salamat po sa buhay ko at wala na po akong mahihiling pa bukod sa pagpapatuloy ng kung anong meron ako ngayon. (and that target savings account, hehe).

thank you, thank you, thank you lord. sana maging masaya at glorious nga talaga ang june onwards para sa akin. :-)

ang hirap...

...gumalaw nang lugmok ang spirits. i know i should react to it positively, be more determined and take it as a motivator, pero sa ngayon, hirap lang ako. gusto ko lang magyosi sandali at huminga nang malalim.

hindi magiging mabango ang bunga sa iba kung hindi mayabong ang puno. you can only be as good as the roots where people deem you came from. or maybe, kung anong puno sya ang bunga. ayoko. ayoko ayoko.

lost ako. di ko na alam kung ano ang tama o mali. maganda o hindi. sa ngayon, yun ang nararamdaman ko. feeling ko bulok na bunga ako. bulok o bubot. same difference, in the context of the here and now.

puff. puff. puff.

audrey christi at nine months :-)

she can now crawl forward and lift herself off the ground with her arms and knees
eating solid foods---all natural veggies and oats. no preservatives!
a certified toddler! bilis na nyang gumapang!

losing a sister

yesterday my sister-in-law's 6-year battle with cancer was over. she died at 4 pm. she was 44.

nakakawindang lang ang mga pangyayari. how swift yet how long and laborious it all seemed to be--last month lang mukhang okay pa sya, naglalaro ng P vs Z sa sala, naggogrocery, tinuturuan mag-piano ang mga anak nya. pero she fought with the disease for six years, and her final days were just...excruciatingly painful, for her and for the people around her, especially her family.

we were there til her final moments, we were with her when she drew out her final breath, and it was just so painfully surreal, how her body could just give out like that, a machine that was just waiting for itself to conk out. 9 months ko pa lang nakakasama si ate sa bahay, and during those 9 months hindi ako nagkaroon ng enough time talaga para maka-bonding siya. pero sobrang apektado pa rin ako. sobrang bigat pa rin sa loob. yesterday was the first time i ever saw a person actually die, and her death, though it wasn't violent, it was so long and torturous, you'd wish for the sake of the person na sana it would be over. so that the pain would be over. at makapagpahinga na sya.

mabigat sa loob ko na makita syang ganon, pero wala pa yon sa kalingkingan ng nararamdaman ng nanay nya, asawa nya, at mga kapatid nya. kahit yung husband ko na bunsong kapatid nya, who was normally emotionally incorrigible, he started crying at the sight of his sister. understandably so, kasi parang pangalawa nyang nanay yon. when someone you know dies, the shock and the sadness will always remind you of how fragile and helpless we all are. pero iba pag taong sobrang malapit sa yo. iba pag 30 years ng buhay mo, lagi syang nandyan. siya ang laging nagtetake charge sa lahat. pag di mo kayang alagaan ang sarili mo at walang ibang mag-aalaga sa yo, siya ang maasahan mo. kaya di maimagine kung gaano kasakit yun para kay osobear. if i were in his shoes, baka di ko yata kayanin.

at least kahit papano, nakapagpaalam siya nang maayos. nakapagpasalamat siya, at naipaalam nya kay ate kung gaano sya kagrateful. in most cases, when people die and leave us unexpectedly, marami tayong regrets. na sana nasabi kong mahal mo sila, na sana nakapagsorry ka. at least kahit papano, nagawa ng pamilya ni ate jonna yung mga yon sa kanya. up to the last minute of her life, her family was right beside her, holding her hand.

ang personal regret ko, ang igsi ng 9 months. parang kulang pa para mas makilala ko sya, para maging kaibigan. lagi akong busy, at kahit papano nag-aadjust pa rin ako sa bagong pamilya until now. pero sa 9months na yon, may mga nahuhugot akong mga sparkling moments that i will remember her for. tulad nung ikasal kami ni osobear, at siya ang nandun bilang witness. siya ang naging punong abala sa pag-aayos ng kasal namin hanggang sa maliit na family lunch na tumayong "reception" pagkatapos. nang nanganak ako kay aysie, siya ang nag-assist sa amin sa ospital. nang nangangapa pa akong ina sa bagong panganak kong baby, siya ang lagi kong natatanungan, siya ang nagga-guide sa akin.hanggang sa lumaki ang baby ko, para na rin syang naging pangalawang nanay. mahal na mahal nya yung pamangkin nya. sobra. minsan nga nagseselos na ko sa kanya, hehe. nung may libre pa akong oras, sumama ako sa kanila minsan para maggrocery kasama ng mother in law ko. nung kaming dalawa lang ang nasa grocery, tinuturuan nya ko kung paano pumili ng mga kailangan the "wise" way. and during that moment, ramdam ko na pwede ko syang maging ate, dahil maliit pa lang ako gusto ko talagang magkaroon ng ate.

pero masyadong maigsi ang nine months, ate jonna. i wish i could've known you better for far longer. i wish we could've bonded more. pero despite all my regrets, sobrang pasasalamat ko sa yo, sobrang grateful ko sa yo, kasi dahil sa yo lumaki si osobear nang matino...lumaki siya mabuting tao, matibay at responsable. tulad mo. and for that i owe you a great deal, for having raised my husband well. at yung pagmamahal mo sa anak namin, di ko yun matatawaran. alam kong kung nawitness mo lang na lumaki ang pamangkin mo, ikaw ang ituturing nyang pangalawang ina. ayoko nang isipin yung regrets, pero sa maigsing panahon na minahal mo yung anak ko, sobrang appreciated ko yon.sobrang salamat.

nung malubha na ang sakit nya, ayokong isipin na maaatim ng tadhana na kunin sya agad dahil maliliit pa ang tatlo nyang anak. 9 years old ang panganay at 6 years old ang bunso. sabi nga ng husband nya, it's one of life's tragedies that don't make sense. ang daming masasamang loob na salot sa lipunan dyan na ang haba haba ng buhay, bakit si ate pa. yung iba gusto lang magpakamatay, bakit hindi na lang sila. bakit si ate pa na nakakatulong sa maraming tao, na kailangan pa ng pamilya at mga anak nya. pero siguro nga may plano ang diyos. may dahilan ang lahat. hindi pa lang natin makikita ngayon, pero someday, maybe. diyos ang mas nakakaalam.

ang alam ng mga anak niya, their mama has gone to heaven and will be watching over them from there. mas magaan sa loob isipin na nandoon lang siya, parang nagbakasyon lang. and someday pag natapos na ang mundo magkikita-kita din naman kaming lahat doon. for now, though, we have to face life without her. dahil parang may empty gaping hole syang iniwan sa pamilya ngayon. ganito pala ang pakiramdam, the pain and sadness will not end with the death. coping with the days, weeks, months after losing someone in the family is an entirely different chapter. pero may awa ang diyos, we will all be fine. ang importante, at peace na sya, nakawala na sya sa physical pain ng mundong to.